Ήταν η δεύτερη Τρίτη του Μαΐου, στο μακρινό για εμάς 1950, όταν ο τότε Γάλλος υπουργός εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν έδωσε στη δημοσιότητα μία δήλωση, με την οποία καλούσε τη Γερμανία, τη Γαλλία και άλλες χώρες να ενώσουν την παραγωγή τους στον άνθρακα και τον χάλυβα ως «το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας».
Η Διακήρυξη Σουμάν, όπως είναι γνωστή, είναι η αρχή της δημιουργίας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχε προηγηθεί βέβαια η υπογραφή καταστατικού για την ίδρυση του Συμβουλίου της Ευρώπης 370 ημέρες νωρίτερα (5 Μαΐου 1949!!!).
Έτσι, από το 1964 στις 5 Μαΐου γιορτάζεται η ημέρα της Ευρώπης. Μετέπειτα, και συγκεκριμένα το 1985, αφού είχαν δημιουργηθεί οι πρώτες Ευρωπαϊκές Κοινότητες αυτή η μέρα μετατέθηκε στην σημερινή ημέρα εορτασμού της, την 9η Μαΐου. Από τότε γιορτάζεται σε όλη την Ευρώπη.
Η τήρηση της αργίας όμως σε όλη την Ευρώπη εμφανίζεται 59 χρόνια αργότερα (2008). Παντού όμως διαφορετικά. Άλλος σαν ημέρα αργίας , άλλος σαν ημέρα γιορτής και άλλος με εορταστικές εκδηλώσεις, που κρατούν μια ολόκληρη εβδομάδα, και άλλος σαν εθνική εορτή.
Όπως και τα οφέλη αυτής της “Ένωσης”!
Η υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης
Η πρώην ΕΟΚ μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης την 25η Μαρτίου 1957 από τα ιδρυτικά της μέλη Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο (!!) ξεκινά επίσημα την 1η Ιανουαρίου 1958 την ύπαρξή της.
Την προσθήκη της Δανίας ,της Ιρλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου το 1973, ακολουθεί η Ελλάδα το 1981, η Ιβηρική Χερσόνησος και με τα 2 κράτη της (Ισπανία, Πορτογαλία)το 1986. Σουηδία, Φινλανδία και η γειτονική Αυστρία ακολουθούν αρχές του 1995 την μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Για να έρθουμε στο 2004 και συγκεκριμένα την 1η Ιανουαρίου της χρονιάς που η “μαμά Ευρώπη” θα ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά της και θα διπλασιάσει σχεδόν τα παιδιά της έως και σήμερα.
Ο χορός της διεύρυνσης ξεκίνησε με τις Εσθονία, Κύπρο, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβενία, Σλοβακία και Τσεχία το 2004, ακολουθούν Ρουμανία και Βουλγαρία το 2007 και η Κροατία κλείνει τον χορό το 2013.
Οι πρώτοι τριγμοί στην μεγάλη αυτή οικογένεια
Ήδη από το 2010 άρχισαν να φαίνονται οι πρώτοι τριγμοί στην μεγάλη αυτή οικογένεια. Το Ηνωμένο Βασίλειο, σταθερό στις απόψεις του, που ουκ’ ολίγες φορές δημιούργησαν θέματα στους κόλπους της Ευρώπης, πετώντας το γάντι σε όποιον κατά την γνώμη του έμπαινε εμπόδιο στα συμφέροντά του, αποχωρεί άτακτα την 31η Ιανουαρίου 2020 μετά από 4 δημοψηφίσματα.
Δεν μπόρεσε ποτέ να δεχθεί το καπέλωμα, ειδικά της Γαλλίας, που από το 1963 με το βέτο Ντε Γκώλ της κάνει την ζωή δύσκολη αντιδρώντας έτσι σε όποιες τρικλοποδιές προσπαθεί να βάλει στην τότε ΕΟΚ με την μεγάλη της αδερφή (Η.Π.Α), προσπαθώντας να δημιουργήσει την ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών) με μόνο γνώμονα τα δικά της συμφέροντα.
Η ιδέα των κοινών συμφερόντων στην πάροδο του χρόνου!
Τι έγινε όμως με την μεγάλη αυτή ιδέα των κοινών συμφερόντων 70 χρόνια μετά; Μήπως η Αγγλία είχε δει από τότε κάποιο κακό όνειρο,( και όπως έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου “Μην το πεις σε κανέναν γιατί θα βγει”) σώπασε και περίμενε να δικαιωθεί;
Τρίζουν άραγε τα θεμέλια αυτού του οικοδομήματος; Είναι κάποια μπόρα που ενδεχομένως θα περάσει σε λίγο σαν ενδοοικογενειακός καυγάς ή πάμε ολοταχώς για διαζύγιο;
Απάντηση δεν έχει κανείς πιστεύω έως αυτήν την στιγμή που γράφω. Το σίγουρο όμως είναι ένα, ότι οι πολιτικές της τελευταίας τουλάχιστον εικοσαετίας έδειξαν ότι μπορεί το οικοδόμημα να είναι γερό, αλλά το υπέδαφος δεν ήταν μάλλον κατάλληλο να το κρατήσει χωρίς τις απαραίτητες προεργασίες και υποδομές.
Η πρακτική των “μεγάλων” της ευρωπαϊκής οικογένειας για σκληρή οικονομική γραμμή, σε αρκετές περιπτώσεις απεδείχθη τουλάχιστον καταστροφική. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο ευρωπαϊκός νότος έχει, αν μη τι άλλο, φτωχοποιηθεί, γεγονός που είναι πλέον ορατό όπως οι τελευταίες φωτιές της Αυστραλίας από δορυφόρο.
Η αλληλεγγύη της σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής το ίδιο χλιαρή τόσο στους μετανάστες, όσο και στις χώρες εισόδου και υποδοχής πετώντας ψίχουλα και κοιτάζοντας το νότο αφ’ υψηλού και διαλέγοντας ουσιαστικά απ το πανέρι των ψυχών τα φρέσκα και τα όμορφα.
Δεν το κάνεις αυτό εάν θες να είσαι δίκαιος.
Οι γονείς δεν ξεχωρίζουν τα παιδιά τους σε παιδιά και αποπαίδια. Εν έτη 2020 σε μια πολιτισμένη κοινωνία είναι όλοι ίσοι. Ποιος αποφασίζει λοιπόν εάν και πόσους μετανάστες θα πάρει ή δεν θα πάρει και τι θα είναι αυτοί;
Το ποτήρι της αδικίας έχει αρχίσει ήδη να ξεχειλίζει για τους λεγόμενους “μικρούς”.
Βλέπουν την αδικία και τις λυκοφιλίες, που αναπτύσσονται στο βορειοανατολικό άκρο της Ευρώπης, να πιέζουν με μοχλούς πίεσης την ενέργεια και την πλειοψηφία των μεγάλων δυνάμεων.
Προφανώς δεν έχουν την δύναμη αλλά ούτε και το σθένος να αντισταθούν γιατί ξέρουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα ακολουθήσει ο νόμος της σιωπηλής τιμωρίας. Κάτι σαν “δεν έχει γλυκό” που ακούγαμε μικροί όταν κάναμε σκανταλιές ή δεν συμμορφωνόμασταν με τα “θέλω” των μεγάλων.
Και όσο αυτό συνεχίζεται βλέπουν τον επίσης επικίνδυνο, για τα δεδομένα της Ευρώπης, ηγέτη του ανατολικό γείτονα της Ευρώπης να απειλεί Θεούς και Δαίμονες εάν αυτό, εάν εκείνο, εάν δεν γίνω Σουλτάνος θα δείτε και εάν γίνω θα σας τελειώσω μια και καλή σαν Ευρώπη..κ.ο.κ. κουνώντας το δάχτυλο προς τους “μικρούς” για να ακούν οι “μεγάλοι”.
Και εκείνοι, σαν υπνωτισμένοι να αρνούνται κατηγορηματικά να απαντήσουν στις απειλές προσπαθώντας με τον πιο διπλωματικό τρόπο να κατευνάσουν τα πνεύματα τη στιγμή που ο νότος και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης έχουν φτάσει στα όριά τους στην κυριολεξία. Χώρες όπως η Ελλάδα (και όχι μόνο) έχουν γονατίσει, με ότι αυτό συνεπάγεται για ημεδαπούς και μη, χαμηλώνοντας επικίνδυνα τα όρια της εξαθλίωσης του ατόμου γενικότερα.
Να βράσω εγώ το δεύτερο άρθρο κάθε Συντάγματος της κάθε ευρωπαϊκής χώρας που μιλά για την αξιοπρέπεια του ατόμου.
Άγνωστη λέξη, η λέξη αλληλεγγύη για την Ευρώπη των δημοκρατικών αξιών!
Και δεν έφταναν αυτά, ήρθε και η πανδημία να αποτελειώσει το σαθρό πλέον οικοδόμημα που λέγεται Ευρώπη. Φεύγουμε λοιπόν, από το “όλοι μαζί μπορούμε” για να πάμε στο “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω“.
Σκηνές από ταινίες άλλων εποχών , με τον έναν να κλέβει μάσκες από τον άλλον, τον άλλον να υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους μάσκες και αντισηπτικά και κάθε είδους τέτοιες γελοιότητες. Καμία κοινή γραμμή, καμιά κοινή πολιτική και πάνω από όλα καμία αλληλεγγύη!
Εδώ που φτάσαμε επιβάλλεται και όσο τον δυνατόν γρηγορότερα η Ευρώπη να επαναπροσδιορίσει τα “θέλω και τα πρέπει” τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική της, τόσο σε αξίες όσο και σε δημοκρατικές διαδικασίες, με βάση πάντα την αξιοπρέπεια του ανθρώπου σαν στόχο, που τόσο διαφημίζουν και βροντοφωνάζουν προς τα έξω.
Κοινωνική πολιτική για όλους, αυτό σημαίνει όλοι ίσοι κι όμοιοι, από την Σκανδιναβία μέχρι την Γαύδο και από την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι την Κύπρο.
Εάν θες να λέγεσαι Δημοκράτης με Δ κεφαλαίο !
Εάν θες να λέγεσαι Άνθρωπος με Α κεφαλαίο!
Εάν θες να λέγεσαι Ευρωπαίος με Ε κεφαλαίο και …..”αι“!
