Μάνα, μητέρα, μαμά: Το πιο σημαντικό και ιερό πρόσωπο στη ζωή μας, η αφανής ηρωίδα που μας περιβάλει με στοργή, αγάπη, κατανόηση και απέραντη υπομονή, έχει την τιμητική της.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!
Με αφορμή τη «Γιορτή της Μητέρας» σας παραθέτουμε την εμπειρική αφήγηση ενός φίλου αναγνώστη, για τη δική του μαμά!
03.03.2019, 07:00 π.μ.
Έτοιμη για το ταξίδι της επιστροφής, η μάνα ντυμένη περιμένει να σηκωθώ να την πάω στο αεροδρόμιο. Σηκώνομαι!
Καλημέρα μάνα, έτοιμη;
Τώωωωρα, από τις 6… λέει με υπερηφάνεια… Έχει βλέπεις και άλλα παιδιά και εγγόνια που την περιμένουν στην Ελλάδα. Πέντε εβδομάδες τώρα κάθε μέρα τηλέφωνα. Το σώμα εδώ αλλά η καρδιά κάτω. Αλλά μήπως δεν γίνεται αυτό τους υπόλοιπους σχεδόν δέκα μήνες αντίστροφα;
Πόσες φορές έκανε αυτό το ταξίδι; Πάνω από 17, και όταν γεννήθηκαν τα εγγονάκια της πάντα εδώ, πρόθυμη να βοηθήσει αλλά και κάθε χρόνο να τα δει να μεγαλώνουν, να βοηθήσει, να ξεκουράσει, να γελάσει, να, να, να…
Αλλά και στο σπίτι της, στην βολή της, πόσες φορές δεν έτρεξε, και τρέχει ακόμα για όλους, παιδιά, νύφες, γαμπρούς, εγγόνια, φίλες κολλητές, γειτόνισσες. Πάντα εδώ. Αλλά…..μην την σκαλίσεις….γίνεται σκύλα…..Βλέπεις, 40 χρόνια μοναξιάς είναι πολλά, παραξενεύεις!
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε μετά τον αποχαιρετισμό μετά δακρύων (κλασσικά). Ανοίγει την τσάντα της βγάζει μια ζωγραφιά και…. τσουπ, ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό της.
Γιαγιάκα μου σε αγαπώ πολύ πολύ. Σε 5 μήνες θα τα ξαναπούμε στην Ελλάδα και Γιαγιάκα συγνώμη εάν δεν σε άφησα να κοιμηθείς κάποια μεσημέρια.
Δυο πεταλούδες και ένας κήπος αποτυπωμένα επάνω σε ένα άσπρο χαρτί. Προφανώς άψυχο αλλά λέγοντας τόσα πολλά. Κρατιέμαι και εγώ μετά βίας για να μην κλάψει περισσότερο και αλλάζω θέμα συζήτησης για ευνόητους λόγους.
Κάποιες κακές σκέψεις, που περνούν απ το μυαλό μου, τις προσπερνώ αμέσως καθώς στρίβω στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Check in και κατευθείαν στην ουρά για τον έλεγχο. Αποχαιρετισμός και αναμονή για να περάσει τον έλεγχο.
Οι κακές σκέψεις με ξαναπλησιάζουν…..
Ψιτ, την είδες; Θα την ξαναδείς; Είσαι σίγουρος;
Ρε!!! Άι παράτα μας από δω!!!! Μια χαρά είναι η μαμά!!!! Τι να γίνει δηλαδή μέχρι το καλοκαίρι; Τόσο εύκολο είναι; Είναι σκληρό καρύδι η μάνα….
Η γιαγιά της πήγε 112 και μέχρι τα 108 ανέβαινε στη σκαμνιά!!! Κοντοσουλιώτισσα, γεννημένη ανήμερα του Ευαγγελισμού. Από τα 12 στο βουνό με τον οκτάχρονο τότε αδερφό της, ξυπόλυτα και τα δυο να φυλάνε τα πρόβατα όταν ο πατέρας έπρεπε να κατέβει στο χωριό. Η έκτη κατά σειρά από τα εννιά παιδιά της Γιάννοβας.
Άλλα χρόνια, δύσκολα. Πείνα, δυστυχία αλλά και αγάπη μεταξύ τους, συμπόνοια και κατανόηση. Ποτέ μα ποτέ μέχρι τώρα δεν τους είδα τσακωμένους. Από τα 14 της στον κάμπο της Άρτας για βαμβάκι και ρύζι και σαββατοκύριακο στο χωριό, 30 χιλιόμετρα με τα πόδια.
Στο σχολείο από τις καλύτερες αλλά για γυμνάσιο ούτε λόγος. Τότε αυτές που πήγαιναν γυμνάσιο θα γίνονταν πόρνες έλεγε ο πάππους.
Στα 18 στην Αθήνα και από κει με τον “Κολοκοτρώνη“ Ιταλία και στο τρένο για Μόναχο με ένα ζευγάρι λαστιχένια παπούτσια και μια βαλιτσούλα με τα απαραίτητα. Γάμος το 66 και το 67 ο πρωτότοκος. Το 69 επαναπατρισμός για τους παππούδες (πεθερικά) 71 η κορούλα και 80 το στερνοπούλι.
Μετά;;; Άστα. Μετά την γέννα του μικρού, πεθαίνει σε ατύχημα ο σύζυγος, 35 χρονών με 3 παιδιά και την πεθερά κατάκητη στο πατρικό του άντρα της με θεούς και δαίμονες απέναντί της. Μάλλον μόνο με δαίμονες. Ο Θεός δεν την άφησε ποτέ!!!!!!
Με χαιρετάει τελευταία φορά από μακρυά και χάνεται στο βάθος του διαδρόμου. Ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς θα με τρέλαιναν οι κακές σκέψεις.
Σκέψεις που φεύγουν για λίγο, μόλις το αυτόματο πληρωμής πάρκινγκ βάζοντας την κάρτα γράφει 12,50€. Τι να λέει όμως, Κάθε στιγμή που περνάς μαζί της είναι κέρδος. Και αυτά που σου έδωσε τόσα χρόνια, ανεκτίμητης αξίας !!!!
Το ταξίδι της επιστροφής έχει ξεκινήσει . Για την μάνα στο σπίτι της και για μένα στο δικό μου. Έτσι είναι !!!!! Όλοι έχουν την δική τους γωνιά , την δική τους Ιθάκη. Άλλωστε έχει και άλλους που την περιμένουν πως και πως. Σπάρτη, Τρίκαλα, Θήβα, Αθήνα, Μόναχο, Παπαδάτες και όπου αλλού χρειάστηκε. Ευτυχώς δεν μένει κανείς μας στον Βόρειο Πόλο!!!! Αλλά και εκεί να ήταν κάποιο παιδί της , δεν μπορεί….. μια φορά θα πήγαινε!!!!!!!!!!!!
Και έρχεται η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου κάθε χρόνο να την γιορτάσουμε.
Πόσα έχουν γραφτεί για αυτόν το επίγειο φύλακα άγγελο, που ο έχει ο καθένας μας, και για τις, πολλές φορές, υπερβολικές προσταγές της. Φάε, ντύσου, να προσέχεις τις παρέες σου, μην αργήσεις, μην πας στα βαθιά, θα στο κάψω για μηχανάκι εδώ που το κουβάλησες, και χιλιάδες άλλα. Αλλά και άλλες τόσες φορές την έχουν τραγουδήσει τιμώντας την. Και λογοτεχνικά όμως υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη γκάμα.
Να την γιορτάσουμε όμως δεν λέω, αλλά….Μια μόνο φορά το χρόνο για αυτά που κάνει 365 μέρες;;;
Φτάνει άραγε μόνο μια μέρα για τις θυσίες που κάνει σε όλη της την ζωή;
Δεν φτάνει λέω εγώ και μάλλον δεν είμαι ο μόνος. Σε κάθε περίπτωση όμως έχει την τιμητική της αυτήν την ημέρα. Εδώ, στα κράτη που ευημερούν. Γιατί υπάρχουν και άλλα κράτη, που ούτε καν λόγος δεν γίνεται. Και να γίνεται δηλαδή δεν υπάρχει ούτε ο τρόπος για να τιμηθεί, πόσο μάλλον ο χρόνος από την πλευρά της για να δεχθεί κάτι τέτοιο.
Εκεί είναι ακόμη μάνα παλαιάς κοπής. Χωρίς κουζίνα, μαγειρεύοντας για πολυμελείς οικογένειες, χωρίς πλυντήριο, πλένοντας στο ποτάμι (στην καλύτερη σε σκάφη), κουβαλώντας ξύλα , κάνοντας ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία παιδιά και φροντίζοντας τους πάντες και τα πάντα.
Τέλος , στις περισσότερες περιπτώσεις αποχωρεί σχεδόν αθόρυβα μόλις καταλάβει ότι ο σκοπός της εκπληρώθηκε. Δεν παύει όμως ποτέ , έστω και από μακρυά να προστατεύει το καμάρι της. Όποιο και να ναι αυτό , από τον πιο φτασμένο επιστήμονα μέχρι τον πιο στυγερό εγκληματία.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο ζωικό βασίλειο. Και όταν πια φτάσει η ώρα του αποχωρισμού, θα το κάνει σιωπηλά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και ανοιγωκλείνοντας δυο φορές τα χείλη της λέγοντας και αυτή με την σειρά της την μαγική λέξη, ΜΑΜΑ
Ίσως γι’ αυτό η λέξη ΜΑΜΑ είναι σχεδόν παντού ίδια!!!!!!!
