Το Χόλυγουντ αποχαιρετά με σεβασμό και συγκίνηση την πασίγνωστη και πολυβραβευμένη ομογενή ηθοποιό Ολυμπία Δουκάκη, η οποία πέθανε χθες Σάββατο σε ηλικία 89 ετών.
Ο αδερφός της, Απόλλων Δουκάκης, έκανε γνωστή την είδηση μέσα από τον λογαριασμό του στο Facebook χθες, γράφοντας ότι «μετά από πολλούς μήνες με προβλήματα υγείας η αγαπημένη μου αδερφή, Ολυμπία Δουκάκη, πέθανε σήμερα το πρωί στη Νέα Υόρκη».
My beloved sister, Olympia Dukakis, passed away this morning in New York City.
After many months of failing health she is finally at peace and with her Louis.
Δημοσιεύτηκε από Apollo Dukakis στις Σάββατο, 1 Μαΐου 2021
Γεννημένη στο Λόουελ της Μασαχουσέτης το 1931, κόρη της Αλεξάνδρας και του Κωνσταντίνου Δουκάκη, Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ, η Ολυμπία Δουκάκη είχε βραβευθεί με Όσκαρ για την ενσάρκωση του ρόλου της σαρδόνιας μεσήλικης «μητέρας της Σερ» που συμβουλεύει την ξεροκέφαλη κόρη της για τα αισθηματικά της στη ρομαντική κομεντί Moonstruck («Κάτω από τη Λάμψη του Φεγγαριού») το 1987.
Η Ολυμπία Δουκάκης ήταν ξαδέρφη του Μάικλ Δουκάκης, ο οποίος έγινε κυβερνήτης και έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος των ΗΠΑ με τους Δημοκρατικούς το 1988.
Η Ελληνική καταγωγή και τα προβλήματα!
Σε συνέντευξή της, το 2015, στην εφημερίδα «Καθημερινή» και ερωτηθείσα για την ελληνικότητά της η Ολυμπία Δουκάκη είχε πει:
Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Ξέρεις, εκεί όπου μεγάλωνα, στο Λόουελ (σ.σ. Μασαχουσέτη, ήταν καμίνι εθνοτήτων. Οι γονείς μας πάλευαν για το μεροκάματο και εμείς, τα μικρά, παλεύαμε στο δρόμο.
Γιατί παλεύαμε; Γιατί ήμουν Ελληνίδα, κι ο άλλος Ιταλός, κι ο άλλος Γερμανός ή Αμερικανός.
Στα 13 μου κυκλοφορούσα με μαχαίρι.
Το χρησιμοποίησα; Όχι. Αλλά ο άλλος έπρεπε να ξέρει ότι κρατάω μαχαίρι. Αλλιώς θα με κορόιδευε για το όνομά μου, για τη μύτη μου, για το φαγητό που τρώω σπίτι μου, για τους γονείς μου.
Πάλευα επειδή ήμουν Ελληνίδα. Κι όταν στα 8 είχα ρίξει μια μπουνιά σε ένα αγοράκι, η μάνα μου είχε πει στη μάνα του “δεν ανακατεύομαι με το τι κάνουν τα παιδιά μου στο δρόμο”, γιατί ήξερε, όπως και ο πατέρας μου, ότι έπρεπε να παλέψω σ’ αυτό το περιβάλλον, για να μην αφήσω τους άλλους να λερώσουν, να κοροϊδέψουν, να ξεφτιλίσουν την ταυτότητά μου.
Στο μεταξύ, μου έλεγε η μάνα μου, μην ανησυχείς, όταν μεγαλώσεις θα χαίρεσαι που κράτησες το όνομα Ολυμπία. Οι άνθρωποι θα καταλάβουν τι σημαίνει. Και μεγάλωσα, πήγα στη Νέα Υόρκη κι εκεί άκουγα ότι θα παίρνω μόνο “έθνικ” ρόλους, ότι είμαι πολύ “έθνικ”.
Αλλά και πάλι δεν άλλαξα το όνομά μου. Θα ράγιζε την καρδιά του πατέρα μου και δεν μπορούσα να το κάνω
