Μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες. Τίποτα δεν έδειχνε να έχει μπει ο Μάης εκτός από κάποιο τιτίβισμα το πρωί να χαλάει τον συνεχή και πολύ γνώριμο ήχο της βροχής.
Αυτό που θα άλλαζε ολόκληρη την ημέρα ήταν μια εκδήλωση στον Πυθαγόρα, το μικρότερο σε τετραγωνικά σχολείο του Μονάχου με την μεγάλη καρδιά. Μια καρδιά που χτυπά εδώ και 20 σχεδόν χρόνια, εκεί σε αυτό το ίδιο κτήριο που ούτε ο ιδιοκτήτης του δεν το φανταζόταν όταν μετά το εργαστήρι ξυλείας (θαρρείς και ηταν του Τζεπέτο) το λειτούργησε η Nestle με παιδικές τροφές (τυχαίο;) τον Νοέμβριο του 1999 το νοίκιασε για να γίνει το σχολείο που στεγάζεται μέχρι και σήμερα.
Όλη την εβδομάδα λοιπόν το σχολείο ζούσε στον πυρετό της εκδήλωσης αυτής ανοίγοντας πρώτο τον χορό των εκδηλώσεων για τα 50 χρόνια λειτουργίας ελληνικών σχολείων στο Μόναχο παντρεμένα μα τα 60 χρόνια μετανάστευσης.
Τρεις συγγραφείς μετανάστευσης (κ. Τσακμάκη, κ. Αρτζανίδου, κ. Μητσιάλη) και τρεις καταξιωμένους επιστήμονες απόφοιτους αυτών των σχολείων,ο σύλλογος διδασκόντων , φύλαξης και ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του σχολείου έχτισαν μαζί κάτι σπουδαίο.
Όλα στην εντέλεια και για όλα προετοιμασμένοι στο έπακρο.
Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι από την αρχή έως το τέλος . Μια εκδήλωση που είχε μέσα μια ποικιλία συναισθημάτων χαρά, λύπη , νοσταλγία καθώς και πολλές πολλές αναμνήσεις….
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή μιας παράστασης μαύρου θεάτρου από τα παιδιά της τετάρτης τάξης του σχολείου, αφήνοντας ένα πολύχρωμο στίγμα στο μαύρο της μετανάστευσης δείχνοντας ότι τα σχολεία είναι εδώ και ακόμα ζωντανά όσο και να μην θέλουν να το δουν κάποιοι!!!!!
Μια παράσταση με γράμματα και πραγματικά γεγονότα από την τότε εποχή που πραγματικά συγκίνησαν τους παρευρισκόμενους και τους ανάγκασαν στο τέλος να συμφωνήσουν ότι τα και παιδιά έδωσαν και αυτά τον καλύτερό τους εαυτό !!!
Μετά από ένα 15λεπτο διάλειμμα την σκυτάλη πήραν οι επίσημες καλεσμένες την εκδήλωσης παρουσιάζοντας όχι τόσο το συγγραφικό τους έργο όσο τους λόγους που τις ώθησαν να ασχοληθούν με το κομμάτι της μετανάστευσης, καθηλώνοντας το ακροατήριο στην θέση του για σχεδόν μία ώρα ακούγοντας με ασυνήθιστη ευλάβεια τις τρεις Νεράιδες της μετανάστευσης.
Ακολούθησαν μαρτυρίες των τριων καταξιωμένων επιστημόνων που συμφώνησαν ότι τα ελληνικά σχολεία αξίζουν μια καλύτερη μεταχείριση από την πλευρά της πολιτείας και στο ότι ακόμα και θπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες παραμένουν παραγωγικά και συνεχίζουν να βγάζουν επιστήμονες αλλά πάνω από όλα ανθρώπους.
Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους μα όλους όσους βοήθησαν σε αυτήν την εκδήλωση μηδενός εξαιρουμένου και μας χάρισαν αυτές τις στιγμές.
Ήταν όλοι τους εξαιρετικοί.
Κυρία Ελένη, κρατήστε όσο μπορείτε την μετανάστευση ζωντανή με τα βιβλία σας . Το έχουμε ανάγκη και εμείς και οι επόμενοι. Και προς Θεού μην αφήσετε την κούκλα αυτήν την πάνινη κούκλα κοντά στα δέντρα που δεν ρίζωσαν !!!!
Κυρία Έλενα, από σήμερα η Ελπίδα μπορεί να είναι ξένη στον Ρήνο αλλά γνωστή στον Ιζαρ και θα μείνει εδώ χωρίς να ξαναρωτήσει “τι ήρθα να κάνω εδώ;“ χωρίς να ξεχάσει από που ήρθε!!!
Κυρία Αλεξάνδρα ακόμα και χωρίς μεταναστευτικές ρίζες μας έκανες να κατανοήσουμε δύο πράγματα. Τον σύγχρονο Εμιγλέ που ο καθένας κουβαλάει μέσα του και τον Νικόλα που υπόσχεται να καταφέρει να κάνει αυτά που θέλει. Μια υπόσχεση που κράτησε ο Νικόλας. Εύχομαι να το κάνετε και εσείς. Το υποσχεθήκατε άλλωστε ξανά!!!!!!
Κλείνοντας ,θεωρώ τυχερούς όλους αυτούς που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και τίμησαν με αυτόν τον τρόπο όλους όσους συνέβαλαν στην προσπάθεια αυτή ,την μετανάστευση αλλά περισσότερο από όλα τα ελληνικά σχολεία .Κάποιοι πάλι , έλαμψαν δια της απουσίας τους .
Είναι δύσκολο να ζήσεις κάτι παρόμοιο παίρνοντας τόσα πολλά και δίνοντας άλλα τόσα, μακρυά από το μικρό αυτό σχολείο με την μεγάλη καρδιά και την μεγαλύτερη ακόμη αγκαλιά!!!!
