Aπό ανάγκη ή από επιλογή δεν έχει και τόση σημασία. “Τα παιδιά του δρόμου” είναι σε κάθε χώρα κατά κανόνα αφημένα στη μοίρα τους. Η μικρή μειοψηφία των παιδιών που καταφέρνουν τελικά να ξεφύγουν αντιμετωπίζει τον κοινωνικό στιγματισμό, την απόρριψη, την ντροπή, τον κίνδυνο της αντεκδίκησης και την απώλεια οποιασδήποτε μελλοντικής οικονομικής προοπτικής.
Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά του Δρόμου (International Day for Street Children) καθιερώθηκε το 2011 με πρωτοβουλία του Consortium for Street Children (CSC), μιας διεθνούς MKO με έδρα το Λονδίνο, γιορτάζεται δε κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου.
Στόχος της Ημέρας είναι να φέρει στο προσκήνιο τα προβλήματα των παιδιών του δρόμου, που περιφέρονται μόνα και έρημα χωρίς γονική υποστήριξη στις μεγαλουπόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου και όχι μόνο, αλλά και να υπενθυμίσει στους κρατούντες ότι η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του Παιδιού αποτελεί νομική δέσμευση αλλά προπάντων ηθική δέσμευση για τις χώρες που την έχουν υπογράψει.
Ο διεθνώς αποδεκτός όρος «παιδιά του δρόμου» προσδιορίζει τις συνθήκες ζωής εκατομμυρίων παιδιών που είναι άπορα, άστεγα και εγκαταλελειμμένα.
Και αν δεν συμβαίνει ακριβώς αυτό, δηλαδή να το να ζουν όλα στο δρόμο με τη στενή έννοια του όρου, είναι τα παιδιά που περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο δρόμο, αφού εκεί εργάζονται για να επιβιώσουν.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, στις μεγαλουπόλεις και στις παραγκουπόλεις όλου του κόσμου, από την Ευρώπη ως την Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική σχεδόν 100 εκατομμύρια παιδιά ζουν στους δρόμους και επιβιώνουν με κάθε τρόπο, εύκολα θύματα σε κάθε μορφής εκμετάλλευση.
Μόνο στη Βραζιλία αυτά τα παιδιά υπολογίζονται στα 17 εκατομμύρια,
στη Μανίλα των Φιλιππίνων ανέρχονται στις 100.000, ενώ στη χώρα μας ο αριθμός των παιδιών κάτω των 14 ετών που έστω εργάζονται παράνομα υπολογίζεται στις 5.000.
Άλλες εθνικότητες που συναντάμε στον πληθυσμό των παιδιών του δρόμου στην Ελλάδα είναι η αφγανική, η ιρακινή, η σερβική, η κουρδική, η πακιστανική και άλλες.
Πουλάνε κυρίως χαρτομάντιλα, λουλούδια ή μικροαντικείμενα, τραγουδούν και παίζουν μουσική στο δρόμο ή ζητιανεύουν.
Από έρευνα της UNICEF μαθαίνουμε ότι οι συνολικές εισπράξεις που εξασφαλίζουν στους «εργοδότες» τους, είτε είναι πράγματι οι γονείς τους είτε όχι, είναι δυσθεώρητες (το 2000 υπολογίστηκαν στο 1 δις δραχμές το μήνα).
Εργάζονται έως και ολόκληρη την ημέρα ή τη νύχτα, πολύ μικρό ποσοστό τους πηγαίνει σχολείο
Κοινωνική και ηθική επιταγή η επένδυση στην ανάπτυξη αυτών των παιδιών
Η παιδική εργασία είναι τόσο αποτέλεσμα όσο και αίτιο τη φτώχειας. (π.χ. τώρα έχει αρχίσει και εμφανίζεται η «δεύτερη γενιά» του δρόμου, δηλαδή τα παιδιά που γεννιούνται από τα «παιδιά του δρόμου»).
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα του χρειάζονται στρατηγικές για τη μείωση της φτώχειας. Στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα η απόλυτη ανάπτυξη της φτώχειας είναι πλέον η προϋπόθεση για την ανάπτυξη των κερδών.
Πηγή:Efi Giakoubaki
