Θα ήταν αν μη τι άλλο ουτοπικό, να περιμένει κανείς ότι η πρώτη τρικομματική κυβέρνηση στη Γερμανία ύστερα από 71 χρόνια θα έχει την ίδια σταθερότητα και μακροβιότητα με τη 16ετή της Ανγκελα Μέρκελ.
Ο 63χρονος πρώην υπουργός Οικονομικών, Ολαφ Σολτς, δεν κληρονομεί μόνο τη βαριά παρακαταθήκη της Μέρκελ, αλλά έχει να αναμετρηθεί και με τους δύο «γίγαντες» της γερμανικής και της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, τους καγκελαρίους του ’60 και του ’70, Βίλι Μπραντ και Χέλμουτ Σμιτ.
Οραματιστές και αποτελεσματικοί ταυτόχρονα, ο πρώτος είπε τη «μεγάλη συγγνώμη» για το Ολοκαύτωμα και εγκαινίασε την πολιτική εκτόνωσης προς την κομμουνιστική Ανατολή (Ostpolitik) και ο δεύτερος έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ, ενδυναμώνοντας παράλληλα τον γαλλογερμανικό άξονα.
Ο αυριανός καγκελάριος έχει καθήκον να διατηρήσει την τρωθείσα από το Brexit και τις απείθειες των Ουγγροπολωνών ευρωπαϊκή συνοχή, να διαχειριστεί τη μεταναστευτική κρίση με Λευκορωσία-Τουρκία, να βρει σημείο ισορροπίας με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, να μην επιτρέψει στον «νέο Σόιμπλε»-μπαμπούλα του υπ. Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ, να γονατίσει τους Νοτιοευρωπαίους (αλλά και τους ολοένα περισσότερους φτωχοποιημένους Γερμανούς) με τα δημοσιονομικά του δόγματα, να προωθήσει την ατζέντα των Πράσινων εταίρων και την αναστήλωση των απαρχαιωμένων υποδομών χωρίς να εξαγριώσει τα «γεράκια» της Βundesbank.
Αλλά και να αντιμετωπίσει το τέταρτο κύμα της πανδημίας, που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο!
Κρατάμε μικρό καλάθι…προσδοκιών!
Το γεγονός ότι ο κόσμος έχει πια μειωμένες προσδοκίες από τους πολιτικούς, αλλά το ίδιο εύκολα τους γυρίζει την πλάτη, αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για τον νέο καγκελάριο και την κυβέρνησή του.
Θετικά αντιμετωπίστηκαν οι εξαγγελίες για αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου από τα 9,60 στα 12 ευρώ και η κατασκευή 400.000 νέων κατοικιών τον χρόνο, ώστε να λυθεί το οξύ στεγαστικό πρόβλημα στο Βερολίνο και σε άλλες γερμανικές πόλεις.
Θετική ήταν και η αναφορά στην Ελλάδα (κατόπιν επιμονής των Πρασίνων) σχετικά με τα δεινά της Γερμανικής Κατοχής, παρόλο που δεν γίνεται μνεία στο ανοιχτό θέμα των αποζημιώσεων και του αναγκαστικού δανείου.
Σε γενικές γραμμές, δεν πρέπει να καλλιεργούνται αυταπάτες για ριζικές αλλαγές της γερμανικής πολιτικής έναντι της Ελλάδας και της Τουρκίας, καθώς στο προγραμματικό σχέδιο η Τουρκία επικρίνεται μεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά υπογραμμίζεται η σημασία της στο ΝΑΤΟ.
Με πληροφορίες από eleftherostypos.gr
