Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί, πριν 10-12 χρόνια όταν δειλά-δειλά ξεκινούσε να πηγαίνει στο γήπεδο, μόνο και μόνο από την ανάγκη να αθληθεί και χωρίς καμία άλλη εναλλακτική στην πόλη (όπως σε αμέτρητες επαρχιακές πόλεις ανά την επικράτεια), τι θα ακολουθούσε.
Η αγάπη κάποιων παιδιών για τον αθλητισμό και την προσφορά στον συνάνθρωπο, παρακινούμενη πολλές φορές από την αδιαφορία και την αδυναμία της πολιτείας για εναλλακτικές δράσεις στην νεολαία, φέρνει (κάποιες φορές, όχι πάντα) κάτι δημιουργικό στην επιφάνεια που αναρωτιέται πραγματικά κανείς αν είναι στο DNA κάποιων να το κάνουν ή τους έσπρωξε η Πολιτεία με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Σκέψεις μιας κοπέλας που έκανε το χόμπι της επάγγελμα:
Ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα που είχα κάθε φορά που ετοιμαζόμουν στο βατήρα πριν την εκκίνηση ενός αγώνα. Όλα γύρω σου φαντάζουν τόσο μικρά, νοιώθεις ότι όλα σου ανήκουν, θες να τρέξεις και να κερδίσεις οποιοδήποτε εμπόδιο και αντίπαλο βρεθεί μπροστά σου.
Και κάπως έτσι μάλλον το μικρόβιο να γίνω καθηγήτρια φυσικής αγωγής «μπήκε» για τα καλά μέσα μου.
Ήθελα να μεταφέρω στο κόσμο γύρω μου την έννοια του αθλητισμού όπως την αντιλαμβανόμουν εγώ, τις αξίες που σου μεταφέρει, την σωματική και ψυχολογική ανάπτυξη που απλόχερα σου χαρίζει.
Αλλαγή κατεύθυνσης αλλά όχι πλεύσης!
Ξεκινώντας τις σπουδές μου στη Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου.
Τα εξάμηνα πέρναγαν γρήγορα, το τρίτο έτος έφτασε και μαζί του ήρθε και η ώρα να επιλέξω ειδικότητα. Μπορεί να λάτρευα τον αγωνιστικό αθλητισμό όμως κάτι μέσα μου με τράβηξε στην ειδική φυσική αγωγή.
Η ιδέα του να ετοιμάσω ένα κατάλληλα προσαρμοσμένο πρόγραμμα βάση των «ξεχωριστών» αναγκών του κάθε ασκούμενου μου άρχισε να με εξιτάρει.
Και κάπως έτσι δέχθηκα την πρόσκληση του καθηγητή της ειδικότητας για επίσκεψη στο ειδικό δημοτικό σχολείο της περιοχής που πραγματοποιείται μέρος της πρακτικής άσκησης.
Τότε κατάλαβα την έννοια της ανιδιοτελής αγάπης για την οποία μας μιλούσε στις διαλέξεις του ο καθηγητής. Παιδάκια πρόθυμα να σου ανοίξουν την καρδιά τους αρκεί να τους χάριζες ένα βλέμμα, την προσοχή σου.
Τι και αν δεν μπορούσαν να πουν με λέξεις πως αισθάνονται ή να σταθούν στα πόδια τους χωρίς βοήθεια. Ήταν εκεί κάθε μέρα με το πιο ζεστό χαμόγελο τους να μας αποδεικνύουν ότι ο αθλητισμός είναι και για αυτά. Ότι στον αθλητισμό δεν χωράνε διακρίσεις.
Απόφαση καρδιάς
Το συναίσθημα ότι επέλεξα το σωστό δρόμο ήρθε να το ενισχύσει η πρακτική μου άσκηση σε ένα κέντρο αποκατάστασης.
Μέσα σε αυτό ένας καθηγητής ειδικής φυσικής αγωγής γίνεται μέλος μιας ομάδας που προσπαθεί να επαναφέρει τη λειτουργικότητα σε ανθρώπους, που είτε εκ γενετής, είτε εξαιτίας ατυχήματος και προβλημάτων υγείας την έχασαν.
Οι ασθενείς του κέντρου μοιράζονται μαζί σου τις ιστορίες τους, τους φόβους και την αγωνία τους και εσύ οφείλεις με υπομονή και επιμονή να τους οδηγήσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα: να μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να είναι ανεξάρτητοι.
Και θα αναρωτηθείτε τώρα: «είναι τόσο ειδυλλιακό αυτό το επάγγελμα;». Σαφώς και τα εμπόδια που θα συναντήσεις είναι πολλά.
Πολλές είναι οι φορές που η συγκίνηση και η απογοήτευση σε καταβάλλουν.
Όταν πρέπει να τροποποιήσεις ένα πρόγραμμα που δεν βγήκε αντάξιο των προσδοκιών σου κουράζεσαι. Όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις τα αδιάκριτα βλέμματα της κοινωνίας και την έλλειψη υλικοτεχνικών δομών, θυμώνεις.
Τότε όμως χρησιμοποιώντας τα πιο απλά υλικά που μπορείς να βρείς γύρω σου και πολλούς τόνους δημιουργικότητας, υλοποιείς προγράμματα γυμναστικής για να δεις τη λάμψη στα μάτια των ασκούμενων μας όταν νοιώθουν ότι τα κατάφεραν. Όταν όλα και όλοι γύρω μας φωνάζουν ότι «θα αποτύχουμε», εμείς τους κρατάμε από το χέρι και απαντάμε «θα τα καταφέρουμε».
Ταξίδι χωρίς τέλος
Το ταξίδι του πτυχίου έφτασε στο τέλος του, αλλά αυτό της καθηγήτριας ειδικής φυσικής αγωγής τώρα ξεκινάει.
Περισσότερο λειτούργημα παρά επάγγελμα με τεράστια κοινωνική ευθύνη. Θέλει γερό στομάχι, θάρρος και τσαγανό για να τα βάζεις με όλους, ακόμα και με τον εαυτό σου όταν κάνεις λάθος και πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή.
Η καθημερινή τριβή όμως, η αγάπη και οι μάχες που θα κερδίζεις κάθε μέρα με αυτούς τους ανθρώπους σε γεμίζουν δύναμη και αυτοπεποίθηση. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι προσφέρεις. Σε κάνει πιο «άνθρωπο».
Γυρνάς το βράδυ στο σπίτι σου και ξέρεις ότι προσπαθείς να κάνεις αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Είναι σπουδαίο να προσπαθείς να μετατρέψεις τον αθλητισμό από προνόμιο σε δικαίωμα.
Όπως και να έχει θέλει μεγάλη προσπάθεια για να φτάσεις στο πολυπόθητο αποτέλεσμα γιατί….
Γιατί ο αθλητισμός ανήκει σε όλους!!!
Τζιανοπούλου Φωτεινή
Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής
