Οικονομική κρίση ή κρίση αξιών το αποτέλεσμα της πανδημίας;

Οικονομική κρίση ή κρίση αξιών

Πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες από το ξέσπασμα της πανδημίας που έμελλε να αλλάξει τις ζωές μας κατά πολύ. Ποιός από εμάς  περίμενε αυτά που έγιναν, με αυτήν την ένταση και αυτήν την ταχύτητα;  Νομίζω κανείς!

Το ζητούμενο όμως δεν είναι αυτό. Είναι η δράση και η αντίδρασή του κόσμου, της ανθρώπινης οντότητας, του καθενός από εμάς. Και ξεχωριστά, αλλά και στην λειτουργία μας ως σύνολο, σαν κοινωνία. Όχι μόνο μέσα σε μία οικογένεια, γιατί η οικογενειακή αλληλεγγύη είναι δεδομένη.

Αλλά σε κάποιο χωριό ή σε κάποια πόλη, σε κάποιο κράτος όσο πλούσιο η φτωχό μπορεί να φαντάζει, από την Ουζούπη του ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου μέχρι την απέραντη Πρώην Σοβιετική Ένωση και ακόμη πιο πέρα, από την Κίνα και την Ινδία έως την Ωκεανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η οικονομία μέσα στους τρεις αυτούς μήνες πάτωσε σχεδόν παντού. Από τα ασιατικά κράτη, τον αδύναμο ευρωπαϊκό Νότο, την πιο δημοκρατική κεντρική Ευρώπη, την φιλελεύθερη Αγγλία και Σκανδιναβία, πέρα από βουνά και λαγκάδια. Και ακόμη  δεν έχουμε δει τίποτα πιστεύω.

Μέχρι και το πιο βαρύ χαρτί της γερμανικής οικονομίας , η αυτοκινητοβιομηχανία της με σχεδόν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας κλυδωνίζεται επικίνδυνα  την στιγμή που μιλάμε. Αργά ή γρήγορα όμως με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, οι οικονομίες  θα ανακάμψουν αναλόγως με τις δυνατότητες του κάθε κράτους και την πολιτική του προσέγγιση.

Το ποιο θα είναι το τίμημα, βέβαια, είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.

Το μεγαλύτερο όμως πλήγμα το δέχθηκε η κοινωνική αλληλεγγύη στο σύνολό της.

Από την εγωιστική συμπεριφορά του καθενός από εμάς στο σουπερμάρκετ αγοράζοντας μακαρόνια, αλεύρι, αντισηπτικά και χαρτί υγείας δίχως αύριο μέχρι την επί ώρες διαδικτυακή αναζήτηση της καλύτερης και φτηνότερης μάσκας στην παγκόσμια αγορά.

Ακόμα και σε επίπεδο κρατών διαπιστώθηκαν ακριβώς οι ίδιες συμπεριφορές, με κατασχέσεις μασκών και αντισηπτικών σε αεροδρόμια και λιμάνια ανά τον κόσμο.

Για ποιόν όμως λόγο;

Άραγε τι άλλο είμαστε ικανοί να κάνουμε για να γλυτώσουμε το τομάρι μας χωρίς να σκεφτόμαστε τον διπλανό μας, τον γείτονα, τον αλλόθρησκο της διπλανής πόρτας, το διαφορετικό της απέναντι, τον έγχρωμο στην επόμενη γωνία και τον ζητιάνο του πάρκου;

Για ποια Ευρώπη αξιών μιλάμε χρόνια τώρα όταν με την πρώτη στραβή ο καθένας κοιτά την πάρτη του και μόνο;

Και επίσης για ποια παγκοσμιοποίηση;

Έτσι το είχατε φανταστεί εσείς που μας το πλασάρετε χρόνια τώρα; Και τι θα γίνει εάν μία κρίση κρατήσει περισσότερο ή είναι μεγαλύτερης έντασης;

Γιατί για μένα αλληλεγγύη σημαίνει κάτι άλλο. Σημαίνει να συμπάσχεις με τον διπλανό σου, να βοηθάς, να ενώνεις δυνάμεις.

Να στηρίζεις και να στηρίζεσαι από τον διπλανό σου, τον πιο δίπλα και τον ακόμη παραπέρα.

Όπως επίσης έχεις την ηθική υποχρέωση να πράξεις και εσύ το ίδιο, για να βγεις με τις λιγότερες δυνατές απώλειες από τον Γολγοθά που μπήκες. Και όχι να κοιτάς πως θα επιβιώσεις σε βάρος του άλλου σε όποιο επίπεδο και διάσταση και εάν το πιάσεις. Είτε οικονομική, είτε εργασιακή είτε και αυτήν ακόμα της ανθρωπιστικής αλληλεγγύης.

Τελικά, φτάνω στο προσωπικό συμπέρασμα  ότι δεν υπάρχουν οικονομικές κρίσεις που μπορούν να μας αποσυντονίσουν.

Οι κρίσεις που μας ταλαιπωρούν, είναι οι κρίσεις αξιών και μόνο!!!!!!

Αιθεροβάτης 33 Άρθρα
Αιθεροβάμων Έλληνας στοχαστής!