Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αναστείλει τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία δεν ήταν απλώς μια πολιτική κίνηση. Ήταν το απόλυτο χαστούκι στην υποκρισία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που εδώ και μήνες υψώνουν τους τόνους για την «αλληλεγγύη» προς το Κίεβο, ενώ στην πραγματικότητα παραμένουν δέσμιοι των αμερικανικών γεωπολιτικών παιχνιδιών.
Με μία κίνηση, ο Τραμπ αποκάλυψε πόσο εύθραυστο είναι το αφήγημα της «ενότητας» και της «αποφασιστικότητας» που διατυμπανίζουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες.
Η απόφαση-σοκ που έφερε χάος
Η απόφαση του Τραμπ να «παγώσει» στρατιωτική βοήθεια άνω του 1 δισ. δολαρίων προς την Ουκρανία έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στις Βρυξέλλες και το ΝΑΤΟ.
Μέχρι τώρα, η ΕΕ και η Συμμαχία είχαν επενδύσει τα πάντα στη ρητορική της στήριξης, παρουσιάζοντας την Ουκρανία ως προπύργιο της Δύσης απέναντι στη Ρωσία. Ωστόσο, η ξαφνική αλλαγή πορείας από την Ουάσινγκτον τους άφησε εκτεθειμένους και χωρίς στρατηγική.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια προσπάθεια να καλύψει το κενό, ανακοίνωσε άρον-άρον ένα πακέτο 800 δισ. ευρώ για αμυντικές δαπάνες. Παράλληλα, εξετάζει την αγορά αμερικανικών όπλων αξίας 200 δισ. δολαρίων για να συνεχίσει τη στήριξη στην Ουκρανία.
Όμως, αυτά τα μέτρα μοιάζουν περισσότερο με πανικόβλητες κινήσεις παρά με οργανωμένο σχέδιο.
Η υποκρισία της «στρατηγικής αυτονομίας»
Η υπόθεση αυτή αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η ΕΕ δεν έχει πραγματική στρατηγική αυτονομία. Παρά τις μεγαλεπήβολες δηλώσεις για ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εξακολουθούν να εξαρτώνται πλήρως από την αμερικανική πολιτική βούληση. Και όταν ο Τραμπ αποφάσισε να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια τους, η αδυναμία τους έγινε εμφανής.
Το ΝΑΤΟ, από την πλευρά του, προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα με δηλώσεις περί «ενότητας». Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι η Συμμαχία παραμένει ένας μηχανισμός που εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Η Ευρώπη απλώς ακολουθεί, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να χαράξει αυτόνομη πορεία.
Οι πολίτες πληρώνουν το τίμημα
Και ενώ οι ευρωπαϊκές ελίτ παίζουν γεωπολιτικά παιχνίδια, οι πολίτες της Ευρώπης πληρώνουν το τίμημα. Οι αυξανόμενες αμυντικές δαπάνες έρχονται σε μια περίοδο όπου η ακρίβεια και οι ενεργειακές κρίσεις πλήττουν τα νοικοκυριά.
Οι κυβερνήσεις ζητούν θυσίες από τους πολίτες στο όνομα της «ασφάλειας», ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων.
Το τέλος ενός αφηγήματος
Η κίνηση Τραμπ δεν είναι απλώς μια πολιτική απόφαση· είναι μια υπενθύμιση ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες παραμένουν εγκλωβισμένες σε έναν ρόλο κομπάρσου στο διεθνές σκηνικό. Όσο κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν την ΕΕ ως ισχυρό γεωπολιτικό παίκτη, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: χωρίς τις ΗΠΑ, δεν μπορούν να σταθούν.
Η υπόθεση αυτή πρέπει να λειτουργήσει ως καμπανάκι για την Ευρώπη!
Αν θέλει πραγματικά να αποκτήσει στρατηγική αυτονομία, πρέπει να σταματήσει τις «κωλοτούμπες» και να επενδύσει σε μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λαών της – και όχι των μεγάλων δυνάμεων ή των πολυεθνικών εταιρειών.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, οι πολίτες αξίζουν κάτι καλύτερο από υποσχέσεις και παπαγαλισμούς. Αξίζουν μια Ευρώπη που θα λειτουργεί με γνώμονα τις ανάγκες τους και όχι τις επιταγές της Ουάσινγκτον ή οποιουδήποτε άλλου εξωτερικού παράγοντα.
