Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί, για ακόμη μία φορά, το φαινόμενο της τραπ να προκαλεί θύελλα αντιδράσεων. Αυτή τη φορά, το νέο τραγούδι του Light, με τίτλο «Polo», άναψε φωτιές που δύσκολα θα σβήσουν.
Δεν πρόκειται απλώς για ένα ακόμα viral hit, αλλά για ένα πολιτισμικό γεγονός που ανέδειξε τα όρια της καλλιτεχνικής ελευθερίας και ταυτόχρονα τα όρια της κοινωνικής ανεκτικότητας.
Οι στίχοι του Light δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας! Προσβλητικοί, μισαναπηρικοί, σεξιστικοί, με μια ωμή προτροπή σε βία!
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) αντέδρασε άμεσα, ζητώντας την παρέμβαση του Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας. Μίλησε για «ρητορική μίσους», για «ακραία προσβολή» και απαίτησε την απόσυρση του τραγουδιού και τη δημόσια συγγνώμη του καλλιτέχνη.
Και δεν ήταν η μόνη φωνή! Στα social media, σε ραδιόφωνα, σε τηλεοπτικά πάνελ, η συζήτηση πήρε διαστάσεις φαινομένου.
Ας είμαστε ειλικρινείς, η τραπ δεν είναι απλώς ένα μουσικό ρεύμα. Είναι η φωνή μιας νεολαίας που ασφυκτιά, που διψά για αναγνώριση, που θέλει να σοκάρει και να σπάσει τα ταμπού. Η πρόκληση, η υπερβολή, η ωμή γλώσσα είναι το DNA της.
Όμως, πότε η πρόκληση μετατρέπεται σε βαρβαρότητα; Πότε η τέχνη ξεπερνά τα όρια και γίνεται όχημα μίσους;
Το τραγούδι του Light δεν είναι απλώς «άβολο». Είναι επικίνδυνο!
Γιατί δεν σατιρίζει, δεν αμφισβητεί, δεν προβληματίζει. Αναπαράγει στερεότυπα, στοχοποιεί τους πιο ευάλωτους, νομιμοποιεί τη βία ως τρόπο έκφρασης. Και όλα αυτά στο όνομα της «καλλιτεχνικής ελευθερίας».
Αλλά η ελευθερία δεν είναι άλλοθι για τον εκχυδαϊσμό.
Η κοινωνία οφείλει να βάλει όρια. Η τέχνη μπορεί και πρέπει να προκαλεί, να ταρακουνά, να ανοίγει διαλόγους. Όχι όμως να γίνεται εργαλείο μίσους, να διαιωνίζει διακρίσεις, να τραυματίζει ανθρώπους που ήδη βρίσκονται στο περιθώριο.
Η δημόσια σφαίρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Οφείλουμε να προστατεύσουμε την ελευθερία της έκφρασης, αλλά και την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου.
Το φαινόμενο της τραπ, με όλες του τις αντιφάσεις, είναι εδώ για να μείνει. Το ερώτημα είναι αν θα το αφήσουμε να εξελιχθεί σε μια αυθεντική, δημιουργική έκφραση ή αν θα το ανεχτούμε ως άλλοθι για τη βαρβαρότητα.
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Όμως, όσο η κοινωνία αντιδρά, όσο οργανώσεις και πολίτες υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στη ρητορική του μίσους, υπάρχει ελπίδα.
Η τέχνη δεν είναι βολική. Αλλά δεν είναι και απάνθρωπη. Καιρός να το θυμηθούμε όλοι μας!!!
